ชีวิตคนเหมือนเส้นทางเดินเส้นหนึ่ง
อาจเป็นเส้นตรง…และหักเลี้ยวในบางช่วง
อาจมีสะพานสูงหรือแม้แต่ทางลาดเอียง
ขรุขระ…ราบเรียบ หลายรูปแบบ
และเมื่อคนสองคนมีความสัมพันธ์ต่อกันก็เกิดเป็นจุดตัดขึ้น…
ตอนที่เธอไป…ฉันบอกกับเธอว่า
ฉันจะยืนรอเธออยู่ที่จุดตัดนั้นต่อไป…
เผื่อว่าวันใดวันหนึ่งข้างหน้าเธอคิดเปลี่ยนใจจะกลับมา..
..แต่รอนานเข้า…มันเหงา…มันเบื่อฉันก็เลยมองหาทางเพื่อเดินไปต่อ
เพราะจากความจริงที่เห็นและที่เป็นที่ผ่านมา…เธอไม่เคยเห็นฉันสำคัญเลย
ฉันเพียงรู้สึกว่าวันนี้เป็นวันที่ฉันต้องก้าวเดินต่อไป
แทนที่จะหยุดอยู่กับที่จมปลักรอใคร…ที่ไม่มีทีท่าจะกลับมา
เธอกลับมาวันนี้…มาเจอฉันกำลังจะไป…กับเขา
อย่าโทษเขาและฉันอย่าเข้าใจผิดว่าเป็นเพราะเขา…คนนั้น
เขา…คนที่ฉันกำลังจะเดินไปด้วย
เพราะเขา…เป็นคนที่รักและดีกับฉันเหลือเกิน
ไม่เหมือนที่ฉันเคยรักเธอเข้าเดียว…เข้าใจใช่ไหม
ในขณะที่ฉันกำลังจะออกไปคิดไป…ก็ปวดใจนะ
ว่าทำไมเธอไม่กลับมา…ในวันที่ฉันยังยืนอยู่ตรงนั้น
แต่ตอนนี้ไม่ว่าจะอะไรก็สายเกินไป
ที่จะมีคำว่า “เรา” เหมือนเก่า…เหมือนเดิม
ฉะนั้นอย่าว่ากันนะถ้าฉันจะไป…จากตรงที่เธอกำลังจะกลับไปหา
เพราะความจริงก็คือ…ในชีวิตจริง ไม่มีใครจมอยู่กับการรอคอยได้
…ตลอดกาลและฉัน…ก็หนีความจริงนั้นไม่พ้น…เหมือนกัน